Angleren tarberaky - AYSTEX
Դա ունի ինչպես իր ակնհայտ առավելությունները, այնպես էլ ոչ այդքան ակնհայտ թերությունները: Վատ կողմերից էն ա, որ իմ կլրի բարեհաջող տեղավորումը տռուսիկիս մեջ ինձ համար ամենօրյա խնդիր է, որը ես ոչ միշտ եմ հաջողությամբ լուծում: Հանգիստ վիճակում, որ գրգռված չի, արդեն երկարությունը կազմում ա մոտ 18 սմ, իսկ եթե հանկարծ սխալվում գրգռվում ա, ապա երկարում դառնում ա 27 սանտիմետրանոց հսկա, ու դեռ էդ էլ հերիք չի, մի հատ էլ ընենց ա պնդանում քար դառնում, որ իսկական գլխացավանք ա իրան պահել տռուսիկ-շալվարի մեջ: Այսպիսի առնական ընկերոջ հետ բասեյն գնալը մեծ մարտահրավեր էր, որովհետև ինչ էլ ուզում ա հագնեի (պլավկիից մինչև մեծ թումբան), եթե կլիրս կանգնում էր (ինչը շատ հավանական էր, հաշվի առնելով բասեյնում մերկ պցերի առկայությունը), ապա արդեն այն թաքցնելը հնարավոր չէր: Պատմեմ մի պատմություն, որը պատահեց ինձ հետ անցած տարի Սևանում:
Ընտանիքներով գնացել էինք Սևան: Ընտանիքներով էինք գնացել, ինչը նշանակում ա, որ ես, Արմանս, պետք ա ինձ համեստ պահեի, խորոված անեի, քրոջս երեխեքին տիրություն անեի ու ընդհանրապես ինձ պահեի որպես համեստ ու կարգապահ ընտանիքի զավակ: Այլ կերպ ասած, դա նշանակում էր, որ սեքսի մասին անգամ մտածել չէր կարելի, որովհետև մաման, պապան, քուրս ու դեռ մեր հարևանների ու բարեկամների ևս երկու ընտանիք այնտեղ էին լինելու ու ես միշտ լինելու էի ուշադրության կենտրոնում: Գնացել էինք երկու օրով ու բավականին լավ էր անցնում ամեն ինչ: Բայց ես հոգնեցի շատ ու պառկեցի ափին, զոնտիկի տակ, որ հանգստանամ: Արդեն երեկո էր և շոգը տանելի էր, իսկ ես ամբողջ օրվա ընթացքում լավ հոգնել էի, դրա համար էլ իսկույն քնեցի: Շատ էրոտիկ երազ էի տեսնում: Քանի որ ընտանիքներով էինք եկել, ես ինձ վրա խիստ գրաֆիկ էի սահմանել, որ հանկարծ սեքսի մասին չմտածեմ օրվա մեջ, ու երևի այդքան մեջս պահածը հիմա դուրս էի գալիս երազումս ամենատարբեր ու ամենակեղտոտ սեքսուալ ֆանտազիաների տեսքով: Արթնացա ինչ-որ մեկի շատ քնքուշ ձայնից
-Не подскажете как пройти в церковь?
Իմ կողքին նստած էր մի իսկական գեղեցկուհի: Ես հայոց լեզվից այնքան լավ չեմ, որպեսզի բոլոր մանրամասներով նկարագրեմ իր գեղեցկությունը: Շեկ մազեր, կանաչակապտավուն աչքեր, խորաթափանց հայացք, ահավոր ուռուցիկ հետույք: Հայ չէր, հաստատ: Ուկրաինացի էր: Ես մի որոշ ժամանակ իրեն ֆոկուսի էի բերում իմ քնից ճպռոտած աչքերով, հետո մի կերպ պատասխանեցի
-Вон там. Отсюда не видно, пойдем покажу.
Մենք հանգրվանել էինք թերակղզու վրա: Աղջիկը եկեղեցին էր ման գալիս, որը հենց թերակղզու վրա էր, սակայն մյուս կողմում: որոշեցի կանգնել ու իրեն ուղեկցել դեպի եկեղեցին, երբ նկատեցի, որ ոտքերիս արանքում մի հսկայական բլուր է առաջացել: Ասում եմ չէ, կլիրս որ կանգնում ա, ահավոր պնդանում ա, ու կանգնում ուղիղ: Այդ պատճառով այնքան մեծ փքվածք էր առաջացել, որ այն անգամ իմ շորտիկը ձգել էր ներքև ու մերկացրել փռչերիցս մի քանիսը:
"Լավ էլ երազ էի տեսնում",-մտածեցի ես, ու միևնույն ժամանակ գիտակցեցի, որ էս պուցը իզուր չէր, որ ինձ, հենց ԻՆՁ քնից հանեց, որ ես իրեն մի հեռավոր տեղ ուղեկցեմ: Նրան գրավել էր իմ փարոսը: Ու այստեղ ես հասկացա, որ ես դրժելու եմ իմ տված բոլոր խոստումները, թե ոչ մի սեքս չեմ անելու ընտանեկան հանգստի ժամանակ: Ռադ արա!!! Այսպիսի հնարավորություն կյանքում շատ չի պատահում:
Ես տեղիցս վեր կացա, մի փոքր ձևական քաշվելով հարմարացրի իմ ընկերոջը շորտիկիս մեջ, այնպես, որ մեկա տնգվածությունը լավ երևում էր, բայց ոչ այնքան շատ ու մենք ճամփա ընկանք: Շատ մեղմ եղանակ էր, արևը կախվել էր Սևանի գլխին ու անուշ, չվառող ջերմություն էր ճառագում: Ճանապարհին մենք խոսակցության բռնվեցինք ու ես պարզեցի, որ Անյան եկել էր Ուկրաինայից ու դեռ դա հերիք չի, շեյփինգի մասնագետ էր: Այստեղ եկել էր գործուղման ու պետք է մեկ ամիս հայ կանաց շեյփինգ դասավանդեր, որպեսզի նիհարեն ու դառնան իր պես: Իսկ քանի իր դասերը չէին սկսվել, Անյան որոշել էր գալ Սևանը տեսնել: Ընթացքում, քանի մենք խոսում էինք ես քանիցս նկատեցի, որ նա հետաքրքրաշարժ հայացքներ էր գցում իմ բլուրին, որը ես ժամանակ առ ժամանակ կարգավորում էի, որ շատ առաջ չգա, որովհետև մարդիկ էլ էին նայում: Պետք է ասել, որ Անյայի պտուկներն էլ էին տնգված ու պնդացած: Դրանք էլ չափազանց մեծ էին, այնքան որ դրանց պնդացած ուրվագիծը որևում էի անգամ Անյայի նեղլիկ լիպչիկի տակից: Սա մի շատ հզոր նշան էր, որ այս պուցը ինձ գժի նման ուզում ա:
Արդեն վանքին հասնելուն քիչ էր մնացել: Անյան առաջարկեց միասին այցելել վանքը, սակայն ես հրաժարվեցի: Նրա հարցին, թե ինչու, ես մի մեղավոր հայացք գցեցի բլուրիս վրա, ու ասեցի, որ այսպիսի վիճակով հարիր չէ մուտք գործել Աստծո տուն: Անյան կարծես թե բարձր գնահատեց իմ այդ քայլը ու հարցրեց, թե բա ինչ անենք որ այդ բլուրը էլ չլինի: Խորամանկ ժպիտով ես պատասխանեցի, որ գիտեմ միայն մեկ ձև, թե ինչպես հանել այնտեղի լարվածությունը.... Անյան դեմքիս ժպտաց ու ես հասկացա, որ ժամանակը եկել է: Բռնեցի Անյայի ձեռքը ու արագորեն վազեցինք դեպի մոտակա թփերը: Երբ հայտնվեցինք թփերում մենակության մեջ, Անյան էլ չսպասեց, հենց ինքը արագ իջացրեց ինձ այդքան խանգարող շորտիկս, մի հատ ուրախության ճիչ արձակեց իմ 27 սանտիմետրանոց դուբինկեն տեսնելով, ու անմիջապես այն առավ իր բերանի մեջ.... Փաստորեն, Անյայի պտուկները չէին խաբել: Նա իրոք իմ կլրի գերին էր հիմա:
Շարունակությունը այստեղ:
No comments:
Post a Comment