Իմ առաջին բանակային սեքսը Մաս 1

Բանակում իմ համար ամենադժվարը էդ սեքսի պակասին դիմանալն էր, թե չէ մնացած ամեն ինչ մոտս կայֆոտ էր: Ես բաքսյոր եմ, 8 տարի բոքսի եմ գնացել ու լավ շրջապատ ունեմ, էնպես որ խաթրիս կպնող չկար, չաստի կամանդիրը հորս մոտիկն էր, էնպես որ աֆիցեռների հետ էլ էր սաղ կայֆոտ ու միակ պրոբլեմը որ մնում էր էդ սեքսն էր: Մինչև բանակ գնալս արդեն հասցրել էի սեքսի կրքոտ պտուղները ճաշակել (դե որ բոքսի եմ գնում, մկանոտ մարմին ունեմ ու լիքը քած) ու հիմա ձվերս քոր էին գալիս, ուզում էի մեկին անպայման խրած լինեի:

Դե հա, ժաժ տալը հա էլ կար, բայց դե չէր դզում էլի, պուց էի ուզում: Ու երկար 6 ամսվա սպասումներս ի վերջո արդարացան...

Մեր գումարտակ նոր բուժակ բերեցին: Աննա, 30 տարեկան, ամուսնացած: Ոչ ոք չգիտեր, որ ինքը 30 ա, ես էլ եմ հետո իմացել: Ով նայում էր վրեն, 23-ից ավել չէր տա, մինչդեռ Աննան բացի նրանից, որ գերազանցությամբ ավարտել էր Բուժ համալսարանը, նաև բավական հարուստ աշխատանքային պրակտիկա ուներ: Բայց քանի որ ամուսինը զինվորական էր, ու գործուղվել էր մեր զորամաս, Աննան էլ ստիպված հրաժեշտ էր տվել հիվանդանոցին, երեխաների հետ տեղափոխվել մեր չոլերը ու որոշել էր աշխատանքի անցնել որպես բուժակ: Ամուսինը, չնայած այդքան էլ կողմ չէր կնոջ աշխատելուն, այնուամենայնիվ, համաձայնվել էր, որովհետև ընտանիքին փող էր պետք, իսկ ինքը իր համեստ ավագ-լեյտենանտական աշխատավարձով դժվարությամբ էր տունը պահում:

Աննային տեսնելուն պես, կլիրս ընդունեց շարային կեցվածք և երեք անգամ ՈՒՌԱ գոչեց: Արա էդ ինչ պուց էր: Բոյով, սիրուն, կապույտ աչքերով, սլացիկ մարմնով: Խեռս տեղը չէր գտնում, երբ ինքը գալիս էր ռազվոդի զինվորական համազգեստով կամ վերևի կոճակը արձակած էր պահում, ինչը շատ թեթև նամյոկ էր տալիս, որ ծծերը լավ մեծ են: Աննայի շքեղ հետույքը, չնայած որ ծածկված էր զինվորական նատովկով, մեկա իր շքեղությունը չէր կորցնում: Ու ինձ, 19-ամյա ղզղնած տղայիս, մնում էր միայն գուշակել, թե ինչ թեժ կլինի Աննայի շիկացած պուցը:

Ես հանգիստս կորցրել էի: Արթնանում էի, հետո ժաժ էի տալիս, ուտում էի, հետո ժաժ էի տալիս, ռազվոդից հետո ժաժ էի տալիս, քնելուց առաջ ժաժ էի տալիս, նարյադի մեջ ժաժ էի տալիս: Էնքան էի թափել, որ շաբաթը երկու անգամ տռուսիկ էի փոխում (մեր ստառշի հետ լավ էի, էդ պրոբլեմ չէր), կլիրս էլ ուռել էր էլ տեղը չէր գտնում: Ինչքան ուզում էի մի հատ զախոդվեյի, հա չէր ստացվում, որովհետև դրա չաթլախ ամուսնյակը վեշնի կողը ֆռֆռում էր: Վերջը զգացի, որ էլ չեմ դիմանում, պիտի սրա լավը ես քունեմ: Ու շուտով նման առիթ պատահեց...

Ուսումնական տագնապ էին տվել, ամբողջ սպայական ու զինվորական անձնակազմը բարձրացրել էին դիրքեր: Զինվորներից մնացել էի ես ու էլի մի քանի զինվոր:  Դե ասում եմ, կամանդիրը հորս մոտիկն էր, չէր թողում հելնեմ դիրքեր, պահում էր շտաբում, թողում, որ կայֆավատ լինեմ: Աննան մնացել էր չաստում, իսկ իրա մարդը վերջապես սիկտիրը քաշեց դիրքեր ու ինձ թողեց Աննայիս հետ: Հենց բոլորը գնացին, ես անցա վճռական գործողությունների: Մի հատ ձախ կողս թեթև քերծեցի, հետո ուժեղ շփեցի, որ մի քիչ էլ կարմրի, ու մտա բուժակի կաբինետ:

Արա ինչ բոմբ էր Աննաս կասկով... Կասկի տակից թափվում էին մազերը, հայացքը կրքոտ, նայեց վրես
- այդ ինչ է եղել, Մինաս
- տագնապի ժամանակ շտապեցի, երևի մի տեղ քերծել եմ կողս էլի... Մի բան կլինի անել?
Նա մոտեցավ, կռացավ կողիս մակարդակին, նայեց
- էս քերծվածքդ որ սենց մնա, ինֆոկցիա կանցնի: Էդ վրիդ շորերը հանի, տեսնենք...
ԱՀԱ: Կարար և չասեր, որ շորերս հանեմ: Սենց էլ կարար կրեմը քսեր: Ինչի ա ուզում ինձ հանվացնի? Կարողա իրա մտքին էլ ա նույն բանը? Չնայած, ես տենց չէի մտածել, բայց այնուամենայնիվ հանեցի կասկես, զենքս դրի մի կողմ, վեշմեշոկը շպրտեցի հեռու, ու շալվարս ու տռուսիկս իջացրի այնքան, որ անգամ մի քանի հատ փռչերիս մազերից երևացին: Աննան շրջվեց ու տեսավ ինձ այդ վիճակում, բայց բան չասաց, միայն քթի տակ թեթև խնդաց, ու շարունակեց պատրաստել քսուկը: Արա չէ, սրա միտքն էլ ա ծուռ... Կարողա ինքն էլ ա ինձ ուզում??? Ամենշաբաթյա մարմնական զննման ժամանակ, երբ մենք համարյա տկլոր կանգնում ենք դեմը, որ ստուգի, թե արդյոք սպիներ չկան, ինքը միշտ ուրիշ ձև էր նայում վրես, իմ սպորտային կառուցվածքին, դոշիս, ոտերիս: Ես էլ չեմ կարողանում թաքցնեմ կանգնած կլիրս ու ինքը դա տենում էր... Կարողա հիմա էլ ուզում ա համտես անի??? Այս մտքերն ինձ ավելի շատ համարձակություն տվին ու ես անցա հարձակման:

Աննան կքեց իմ դիմաց ու սկսեց քերծվածքը պատել ինչ-որ անկապ քսուկով:
-Ախ... ցավացնում ես, Անն...
-Ոչինչ, դիմացի, տղա ես չէ... Կամ ավելի շուտ, տղամարդ...
-Տո չէ հա,- ինքս ինձ ձևական համեստություն տվեցի,- ես ինչ տղամարդ, այ ամուսինդ ա տղամարդ
-Հա, լավ, - խնդաց Աննան,- հլը ջանիդ նայի, իսկական տղամարդը դու ես
-Ուզում ես ջանս տենաս?
-Համարյա ամբողջը տեսել եմ, էլ չես զարմացնի
-Բայց մի բան ես դեռ ունեմ, ինչով ես կարամ քեզ զարմացնեմ
-Հեհե.... Ու ինչն ա դա???
-Պասպորտս
-Մմմ... Քոնը պասպորտ չի է, այլ զինվորական գրքույկ ա
-Դե հլը մի հատ վրեն պեչատ դիր,- ասեցի ես, ու հանեցի քարի նման պինդ կլիրս: Նա դուրս թռավ շալվարիցս ու ԶԳԱՍՏ հրամանը ընդունեց հենց Աննայի դեմքին: Աննան մի հատ ՎԱՈՒ բացականչես ու անմիջապես կլիրս առավ բերանի մեջ: Պետք ա ասեմ, որ սպորտային արտաքինի հետ մեկտեղ, իմ կլիրը նույնպես աչքի է ընկնում իր առնական 23 սմ-ով ու հաճելիորեն զարմացնում ծծող/քունվողներին: Սկզբից Աննան շրթունքներով պատեց կլրիս գլուխը, հետո կամաց սկսեց խորացնել ու հաստ կլիրս խրել կոկորդը: Ես արդեն ընկնում էի էքստազի մեջ: Վերջին ժամանակների իմ ամենազորեղ սեքսուալ ֆանտազիան իրականություն էր դառնում: Ես մենակ վախենում էի, որ հանկարծ շուտ չպրծնեմ: Աննան սկսեց ուժեղացնել տեմպը, արդեն արագ-արագ ծծում էր կլիրս: Ես էլ ինքնամոռաց ձեռս գցեցի գլխի հետևից ու սկսեցի իրան հագցնել կլրից, այդպիսով ավելի խորանելով խեռս իրա կոկորդում ու խեղդելով իրան կայֆից: Ընենց անկուշտ էր Աննան թռել կլրիս վրա, կարծես դրա մարդը իրան հեչ քունած չլիներ: Բայց դե էդ գանդոնը սկի թամամ չէր կարում ծառայեր, ուր մնաց մի հատ հավեսով կարենար պուց քուներ: Երևի դրա համար էլ Աննան ուզեցել էլ գար զորքեր, որ էնտեղ մի հատ հաստ կլրի ռաստվի... Իմ նման.... :-)

Էլ չդիմացա, շատ էի երազել էդ պահի մասին, ու կայֆը էնքան մեծ էր, որ էլ չդիմացա, սկսեցի թափել.... Էդ օռգազմը ՀԱՍՏԱՏ կյանքիս ամենաուժեղ օռգազմն էր... 8 ամիս պցի էրես չէի տեսել, էլ ժաժ տալուց էլ կայֆ չէի ստանում, իսկ հիմա կլիրս ծծում էր ամենասեքսոտ Աննան, ու ասում, որ իսկական տղամարդ եմ: Շատ թափեցի: Անգամ բուժակը չէր սպասում, որ ԱՅՍՔԱՆ շատ կլինի... Առաջին թափից շաղախեցի ամբողջ երեսը: Հետո Աննան հասկացավ իր անելիքը, շուրթերը դրեց կլրիս ծերին ու սկսեց Չուպա-Չուպսի նման ներս քաշել.... Դա հանգեցրեց թոխումազատման երկրորդ, ավելի հուժկու ալիքին, որը ամբողջությամբ Աննան կուլ տվեց ու բավարարված դեմքով նայեց վերև... Սպերմայի Երրորդ
ալիքը նույնպես Աննան չթողեց, որ կորչի, և ես ուժասպառ ընկա թախտին... Բայց Աննան ավելի անկուշտ դուրս եկավ... Նա ինձ շուռ տվեց մեջքի վրա ու սկսեց լեզվով խաղալ պտուկներիս հետ: Այնպես քնքուշ էր դա անում, այնպես պրոֆեսիոնալ, որ ես ու կլիրս չդիմացանք... Խեռս էլի անցավ մարտական դիրքի համար 1 պատրաստականությունում, ու ես անցա գործի: Պատառոտեցի Աննայի զինվորական համազգեստը, ու գլուխս ընկղմեցի ծծերի արանքը: Սկսեցի փչել ու աջ ու ձախ շարժել գլուխս, ինչը իրան անմոռանալի կայֆ պատճառեց: Բացի դրանից, քանի որ իմ մազերը կարճ էին կտրված, բանակային ոճով, մազերս էլ իրան խուտուտ էին տալիս ու էլ ավելի ուժգնացնում կայֆը: Աննան բարձր տնքում էր, ու եթե շտաբում այլ մարդ լիներ, հաստատ կլսեր իր կրքոտ ձայնը, բայց շտաբում ոչ ոք չկար: Միայն շտաբի օրապահը պետք է լիներ շտաբում, իսկ շտաբի օրապահը, այսինքն ես, հենց հանդիսանում էի այդ ձայներն առջացնող հիմնական ու հաստ պատճառը: Արդեն հասունացել էր քունելու ժամը: Էլ երկար-բարակ չձգձգեցի, ուղղակի Աննայի բարակ տռուսիկն իջացրի ներքև ու միանգամից, առանց նախաբանի կլիրս մինչև ձվերս խրեցի պցի մեջ: Աաաաախխխխխ.... Էդ իիիիիինչ կայֆ էր..... Աննան մի հատ երջանկության ճիչ արձակեց  ու հետո պոռնիկ հայացքով նայեց վրես, թե "շարունակի": Ես մի վայրկյան ըմբոշխնում էի պահը.... Վերջապես կլրիս գտավ իր արժանի, տեղը, վերջապես հայտնվեց հարազատ միջավայրում: Ես խորը շունչ քաշեցի ու սկսեցի արագ քունել: Քունելու արագությամբ ես կարայի մրցեյի կալաշնիկով ավտոմատի հետ: Աննան տակս ղժժում էր, կայֆիս թպրտում, իսկ ես իրան անխղճաբար քունում էի, կարծես թե ինքն էր մեղավոր, որ 8 ամիս պուց չէի քունել: Այս անգամ մենք վերջացրինք երկուսով: Էքստազի մեջ Աննան խռպոտ ճիչեր էր արձակում, իսկ ես դատարկում էի թոխումի իմ երկրորդ մեծ մասնաբաճինը նրա մերկ փորին: Ու էսքանից հետո էլ կլիրս չհանգստացավ, այլ մնաց կանգնած... Աննան կրքոտ հայացք գցեց վրան, ու հայացքից ես հասկացա, որ ուզում ա, որ ոռից էլ քունեմ....


Շարունակությունը՝ այստեղ