Սեքս մենեջերի հետ Մաս 1

Իմ մենեջերը բոզի տղա ա: Դե հա, կասեք, կին ա, ոնց կարա բոզի տղա լինի, բայց չէ, ես մեկա մնում եմ իմ կարծիքին, որ իմ մենեջերը էնքան վատն ա, որ ինքը զակոննի բոզի տղա ա:

Ես մարզից եմ, մի փոքր գյուղից, ու ես էնտեղ էլ կմնայի, թե իմ ծնողները ինձ չզոռեյին, որ գնամ քաղաք, սովորեմ մարդ դառնամ: Եկա քաղաք, վարձով մի տուն վերցրի, ընդունվեցի պոլիտեխնիկ ու սկսեցի պախատ անել: Դե փող չունեի, տնեցիքից ամաչում էի վերցնեի, ստիպված պիտի աշխատեի, որ գլուխս պահեի: Ոռռի ա Երևանում աշխատանք գտնելը: Չկա, հո զոռով չի: Երկար փնտրտուքից հետո վերջը կարողացա սուպերմարկետում գործ ճարել որպես "էն ցելաֆանի մեջ դնող տղերքից": Պետք ա ասել, որ լավ էի կպցրել, աշխատում էի օրը 6 ժամ, դասերից հետո ու ստանում ամսեկան 90,000, չհաշված այն, որ մեկ-մեկ հարուստ հաճախորդները մի քիչ էլ չայեվոյ էին թողնում: Ես հմայիչ արտաքին ունեմ, երևի դա էի հանդիսանում չայեվոյ ստանալու իմ գրավականը: Ու ամեն ինչ լավ էր իմ կյանքում, բացի իմ մենեջերից: Սուսաննա Վարդերեսյանը չամուսնացած, բոյով, միշտ շքեղ հագնվող բայց այլանդակ ջղային կին էր: Նա ամբողջությամբ մտած էր աշխատանքի մեջ ու զօրուգիշեր պախատ էր անում հանուն սուպերմարկետի զարգացման: Դա լավ է, բան չասեցի, բայց դրա հետ մեկտեղ տիկին Վարդերեսյանը ուներ շատ չամուռ խասյաթ ու միշտ չամռվում էր բոլորին ամեն մի չնչին հարցով: Նա չէր սիրում հատկապես ինձ: Իմ արած ամեն ինչ էդ ագառկի դուրը չէր գալիս: Մեկ գալիս ասում էր, թե տոպրակները լավ չեմ դասավորել, մեկ նկատում էր, թե հաճախորդին ժպիտով չեմ սպասարկել, մեկ փնթփնթում էր, թե վրայիցս պապիրոսի հոտ է գալիս: Մնացածին էլ էր ասում, բայց ինձ մի տեսակ չափիս շատ էր ուշադրություն դարձնում, ու դա ինձ ահավոր չէր դզում: Ես ինձ հազիվ էի զսպում, որ դեմքին չասեմ այն բոլոր 7 հարկանի քֆուրները, որ մտածում էի նրա մասին, որովհետև ինձ շատ էր պետք այդ աշխատանքը, իսկ ներկա դրությանս մեջ ավելի լավ բան ես չէի կարող ճարել: Ուստի և ատամներս կրճտացնելով լռում էի: Նա դա տեսնում էր, և գնալով ավելի էր ուժեղացնում ճնշումը, կարծես հատուկ ստիպելով ինձ որ ավելի ջղայինանամ: Վերջը հասավ նրան, որ անգամ սկսեց կպնել գրպանիս: Երբ հաճախորդին էի տալիս իր տոպրակը (որում հայկական թանկանոց կոնյակի շիշ կար), տոպրակը տալու պահին և ես ձեռքս շուտ քաշեցի, և հաճախորդը իր ձեռքը ուշ մեկնեց, ու ի վերջո այդ կոնյակի շիշը ընկավ կոտրվեց: Հաճախորդը ամբողջ մեղքը գցեց ինձ վրա, ինչը վերահաստատեց տիկին Վարդերեսյանը ու գոհ հաճախորդին ճանապարհելուց հետո ինձ գոհունակությամբ հայտնեց, որ իմ աշխատավարձից այս ամիս 40,500 դրամ պահելու են, որպես կոտրված կոնյակի գին: 

Ես կատաղել էի: Ընկերոջս հետ գնացինք ծխարան, ու այնտեղ ես սրտիս ուզածը սկսեցի բարձր-բարձր արտահայտել մեր մենեջերի հասցեին:

-Հա լավ հանգստացի արա

-Ոնց հանգստանամ, արա, ոնց հանգստանամ: Էդ ագառկեն մինչև էսօր ներվերիս հետ էր խաղում, հիմա ձեռը կոխում ա ջեբս, քունեմ դրա լավը: Չէ, ես էսի սենց չեմ թողելու, էդ բոզը հլը իմ ձվերի հետ խաղալու ա, կլիրս կսարքեմ եռագույն դրոշ, կխրեմ պուցը, որ իմանա, թե Վարդանից փող վերցնելը ինչ ա նշանակում:

Հանկարծ նկատեցի ընկերոջս դեմքի արտահայտությունը ու շուռ եկա: Տիկին Վարդերեսյանը կանգնած էր իմ մեջի հետևում ու ամեն ինչ լսում էր:

-Արի մոտս, իմ կաբինետ

Քաքի մեջ եմ, - մտածեցի ես, բայց բարձր չարտահայտվեցի ու շտապեցի մոտը: Մենեջերս շատ բոզի տղա էր, կարար վրես մլիցեքին գրեր, կարար ընենց քաքեր աշխատանքային գրքույկիս մեջ, որ էլ զիբիլշիկ էլ չկարողանայի աշխատել: Ինչ ասես որ մտքովս չանցավ: Բայց մյուս կողմից, էտի հաստատ ինձ գործից հանելու ա, էնպես որ ինչ մտածում եմ իրան կարամ ասեմ, էլ կարամ իրանից չվախենամ ու հենց ճակատին ասեմ, որ ինքը բոզ ա ու քունեմ իրա բերանը: 

Կաբինետը մաքուր էր, կոկիկ: Սուսաննա Վարդերեսյանը ինձ հրավիրեց ներս ու փակեց դուռը բանալիով: Դա ինձ տարօրինակ թվաց, բայց այնուամենայնիվ ձայն չհանեցի: Հրավիրեց նստել, նստեցի: Ինչ-որ շատ բարի էր էսքանից հետո: Նա նստեց իմ առջև, սեղանին ու ասաց

-Հիմա դու ունես երկու տարբերակ. կամ ասածդ իրագործում ես, կամ հելնում սիկտիրդ քաշում ես էս սուպերմարկետից ու էլ չես վերադառնում

-ի՞նչ,- ես չէի կարողանում ընկալել իր ասածի իմաստը

Նա էլ չպատասխանեց, այլ արագ մոտեցավ ինձ ու ձեռքով շատ ամուր բռնեց կլրիցս:

-Էն ինչ էիր ասում... Կլիրդ սարքելու ես եռագույն դրոշ???

Ես այլևս չթողեցի որ ինձ երկրորդ անգամ խնդրեն: 

-Արի ստե, քունեմ քո ագառկա բերանը...


Շարունակությունը՝ այստեղ