Սկիզբը՝ այստեղ
Մուռս շատ էր մենեջերիս վրա: Էլ երկար չսպասեցի, հրեցի սեղանի վրա, պատառոտեցի վրայի բուզկեն, հետո հանեցի յուբկեն ու տռուսիկը ու աչքերիս առաջ բացվեց իրա ոռը: Մի հատ հավեսով ապտակեցի ոռռին: Էնքան ուժեղ էի ապտակել, որ մի քանի վայրկյան դեռ շարունակում էր դռռալ....
-Քունեմ լավդ, էդ ում ջեբից էիր ուզում փող վերցնեիր...
Ապտակեցի մի անգամ ևս, այս անգամ մյուս թշին: Ամեն ապտակիցս տիկին Վարդերեսյանը խուլ ճիչ էր հանում, զգացվում էր, որ դա շատ ցավոտ է, բայց կարծես թե ինձ չէր կանգնեցնում, ուստի ես շարունակում էի ապտակել ու գործս շաղախել հայհոյանքներով:
-Քունեմ բերանդ, ագառկա, դու հլը շատ պտի պեռաշկի ուտես, որ կարենաս ինձի վնաս տաս: Վարդանը իրան վնասողներին ոռից քունում ա, գիտեիր դրա մասին?
-հա...,-կմկմաց իմ մենեջերը
-Չեմ լսում, բլյատ, ասում եմ ես իմ չուզողներին ոռից քունում եմ, մորդ պուցը կտամ ձեռդ, լսում ես
-Հաաաաաա
Իմ ասած ամեն մի հայհոյանքից տիկին Վարդերեսյանը ավելի էր գրգռվում: Հետաքրքիր ա էլի էս հոգեբանությունը: Մարդ, որ սաղ կյանքը ուրիշներին ա հայհոյում, հաճույք ա ստանում նրանից, որ իրան են քֆրտում:
Ի վերջո, որոշեցի, որ ժամանակը եկել ա: Քարից պինդ կլիրս թքոտեցի, ու առանց երկար-բարակ մաժմժելու հուպ տվեցի ոռը մինչև ձվերս: Պետք ա որ ցավոտ լիներ, որովհետև մենեջերս մի սուր ճիչ արձակեց: Բա ցավոտ կլինի, բա ինչ կլինի: Ուրիշ ժամանակ ոռից քունելուց մի քիչ թեթևի մեջ ներս ու դուրս եմ անում, մատ-բան մտցնում, մինչև ծակը սովորի, հետո նոր եմ լրիվ դրույք հուպ տալիս: Բայց էս անգամ ես կակ ռազ ուզում էի մենեջեռիս լավը քունեի, ընենց ցավար, որ մինչև կյանքի վերջը հիշեր: Մի երկու անգամ էլ սրընթաց քունելուց հետո ծակը բացվեց, ու արդեն ավելի հեշտ էի կլիրս մտնում մեջը: Տեմպը արագացրի ու մենեջերիս ճչոցնեի ձայները սկսեցին բարձրանալ:
-Ինչ եք գոռում, տիկին Վարդերեսյան, չեք վախենում, որ աշխատողները կմտածեն, թե ես ձեզ ոռից քունում եմ???
Կայֆը մեծ էր: Սենց դաժանաբար քունելով ես հանում էի իմ հազար տարվա մուռը իմ մենեջերից: Ամբողջ ջղայնությունս ներդրել էի խեռիս մեջ, իսկ այդ վերոնշյալ խեռը ես աշխուժորեն ներդնում էի մենեջերիս մեջ: Դզում էր նաև այն, որ ես դրանից սեքսուալ հաճույք էի ստանում, որովհետև շուտվանից մի հատ ծակ չէր ընկել ձեռս ու մնացել էի աջ ձեռքիս հույսին: Վերջը շուռ տվեցի տիկին Վարդերեսյանին ու սեղանին հարմար պառկացնելուս հետո, սկսեցի քունել պուցը: Նեղ հետույքից հետո, պուցը շատ լայն էր թվում կլրիս, կամ էլ էդ ագառկին մինչև ինձ էնքան էին քունե, որ պուցը լենացե դառել էր լախանկա: Որ կայֆ ստանամ, ստիպված սկսեցի խաղերով կլիրս մտցնել, ընթացքում սկսեցի շարժել հետույքս ու տենց քունել շեֆիս, ինչից ինքը էլ ավելի գրգռվեց:Իրա պուցը նոր էր թրաշած, իսկ ես կլրիս շրջակայքում ունեի փարթամ բուսականություն, ու որ խաղերով էի քունում, փռչերս պուցը խուտուտ էին տալիս, ու ինքը գժվում էր կայֆիս, ես էլ հետը:
Զգացի, որ արդեն վերջը մոտ ա: Անսպասելի կլիրս հանեցի պցից ու մինչև տիկին Վարդերեսյանը կհասկանար, թե ինչ է կատարվում, իմ կլիրը հայտվեց իր բերանում: Միանգամից, առանց նախազգուշացման, խեռս խրեցի մինչև կոկորդը: Ես էլ չեմ բողոքում, կլրիս չափերը ինձ թույլ են տալիս, որ այն ոչ միայն անցներ տիկին Վարդերեսյանի բերանի ամբողջ խոռոչով, այլ նաև բավականաչափ մտներ կոկորդը: Դա մենեջերիս մոտ առաջացրեց հետ տալու ռեֆլեքս: Ամեն անգամ, երբ այդ ռեֆլեքսը վրա էր գալիս, իր գլուխը ինքնիրան թափով առաջ էր գալիս, այդպիսով էլ ավելի խրվելով կլրիս վրա: Վերջը ես էլ չդիմացա, ու սկսեցի թափել: Սպերմայի առաջին զեղումը եղավ հենց միանգամից տիկին Վարդերեսյանի կոկորդի մեջ, այնպես որ նա դրա համն անգամ չզգաց: Բայց փոխարենը, հետո ես անդամս նրա բերանից հանեցի ու սկսեցի ժաժ տալ դեմքին: Անգամ ես էլ զարմացա, թե ինչքան շատ էր սպերման: Հատուկ մի քանի ցայտ էլ արեցի մենեջերական սեղանի վրա եղած փաստաթղթերի վրա, այսպես ասած ժաժ տվեցի դրա գործերի մեջ: Այսքանից հետո անշարժացած ընկա սեղանին ու ընկա էքստազի մեջ:
Իմ նորահայտ քածը այսքանից հետո ոչ միայն ինձ գործից չհանեց, այլ անգամ պաշտոնս ու աշխատավարձս բարձրացրես: Պաշտոնապես ես դարձա սուպերմարկետի մենեջերի օգնական, ոչ պաշտոնապես՝ սուպերմարկետի մենեջերի յոբռ: Ամեն անգամ, երբ տիկին Վարդերեսյանը պուբլիչնի վրաս ջղայինանում էր, ուրեմմն ղզղնած ա, շտապ քունման կարիք ունի: Ինձ ինքը հենց դրա համար ա սիրում, որ իրան վայրենավարի եմ քունում, ինձ գաղտնի ասում ա "վայրենի գեղացի": Ինձ դա բեսամթ գրգռում ա: Ըմմմմ....
awesome! :D
ReplyDelete